Ik zal er eindelijk maar eens rond voor uitkomen: ik leid een dubbelleven. Al meer dan veertig jaar. Een geheim nachtleven. Zó geheim dat niemand er iets van weet. Mijn buren niet, mijn vrienden niet, mijn vrouw niet en zelfs ik niet: ik wandel in mijn slaap; en doe dan van alles waar ik de volgende ochtend niets meer van af weet.
Pas geleden werd ik 's ochtends wakker met een pijnlijke, rode enkel; drie dagen mee gehompeld. Een paar dagen later stond ik op met een bult achter op mijn kop alsof iemand me met een knuppel had geslagen.
Een paar jaar geleden had ik ook eens zo'n periode waarin ik regelmatig 's ochtends opstond met verwondingen die ik maar op één manier verklaren kan: slaapwandelen; dat ik opsta, rondloop, ergens tegenaan stoot, val, opsta, terug in bed kruip, doorslaap en me er de volgende morgen niets meer van herinner.
"Dat kan toch niet?", zegt iedereen nu. "Dan word je toch wakker? Als je je kop stoot of tegen de vlakte gaat?
Ja, normaal gesproken wel, maar ik heb wel vaker 's nachts gekke dingen gedaan waar ik me de volgende dag niets meer van kon herinneren.
In dienst
bijvoorbeeld, in 1968 in Seedorf. Ik werd op een ochtend wakker en keek in de
ogen van een vreemd meisje. Een foto aan de muur welteverstaan. En toen ik om
me heen keek: een vreemde kamer; leeg; op slot. Alleen het raam stond op een
kier.
Ik moet 's nachts, in mijn slaap, uit mijn stapelbed geklommen zijn, door het raam naar buiten gekropen, bij de buren (die allemaal op verlof waren) door het raam weer naar binnen, daar in het stapelbed geklommen en rustig doorgesnurkt. En god weet wat nog meer. En waarom.
Ander voorbeeld, ook in dienst, oefening op de Lüneburger Heide, 's ochtends bij het ontbijt. Een van mijn maten: "Zeg, wat moest jij vannacht eigenlijk bij ons in de tent? Je maakte ons wakker en probeerde een of andere rare mop te vertellen". "Ja, verdomd, bij ons ook!" zei een ander en ik moet die nacht in minstens tien tenten zijn geweest en een mop verteld. In mjn slaap! Ik wist er niets van! Kon me niets meer herinneren!
En zo kan ik nog vertellen hoe tante Mia Snepvangers me 's nachts een keer op het dak vond; of hoe oom Harry me 's nachts een keer bijna op mijn kop sloeg omdat hij dacht dat ik een inbreker was. Tante Gretha hoorde iemand lopen op de slaapkamer en schudde hem zachtjes wakker en fluisterde: "Hay, Hay, word wakker, daar is iemand." Maar voor Hay me met de nachtpot op mijn kop kon slaan zag hij in het licht van een auto dat ik het was. Op zoek naar de WC; in hun slaapkamerkast.
Wandelen, klimmen, moppen vertellen .... wie weet wat ik 's nachts allemaal nog meer uithaal? Autorijden? De hond uitlaten? Een pilsje drinken in de kroeg? Een bank overvallen? De buurvrouw een beurt geven? In dat geval praat je natuurlijk niet meer over wandelen.
Zou je wettelijk aansprakelijk zijn voor wat je in je slaap doet? Ik denk van niet. Ik zit er over te denken om bij de dokter een slaapwandelbewijs af te halen en dan kan ik alles uitvreten wat ik wil. Altijd een excuus: sorry, maar daar weet ik niets van. Ik moet geslaapwandeld hebben.
De enige andere
verklaring die ik kan bedenken is dat ik 's nachts afgehaald en teruggebracht
word door aliens. Of heeft een van jullie nog een ander idee?
